Op de derde dinsdag van september mocht ik Minister van Innovatie zijn tijdens de Algemene Mediabeschouwing georganiseerd door het MWG. Hieronder het betoog waarmee ik mocht aftrappen. Altijd lekker om op het scherpst van de snede stelling te mogen nemen en te discussieren.
leestijd: 3 minuten
Doorgaan met het lezen van “Vandaag is de mooiste dag voor de Nederlandse mediamerken”
Ik werd laatst gevraagd mijn visie te geven op ‘verbinding’ in digitale marketing. Bij het schrijven had ik mijn ‘black hat’ op waardoor het een wat rauw en licht cynisch verhaal werd. Dus de persoon in kwestie heeft slechts delen van mijn input gebruikt om er uiteindelijk een mooie korte en positieve column van te maken. Heel goed gedaan.
Maar toch wilde ik graag de ruwe, uncut versie zelf delen. Het is niet iets wat ik helemaal zelf verzonnen heb. Zo’n verhaal ontstaat door het lezen van artikelen en het praten met verschillende mensen. Ik heb er dus zoveel mogelijk linkjes naar mijn bronnen in verwerkt!
Een maandje terug ben ik gekozen tot Beste Spreker van Brabant. Public Speaking; het is iets anders dan presenteren en het is ook iets anders dan stand-up comedy (gelukkig maar). In essentie gaat het over het vasthouden van de aandacht van je publiek en de technieken die daarbij horen. Het onderwerp wat je bespreekt zou voor een goede spreker eigenlijk inwisselbaar kunnen zijn. Al helpt het wel als je affiniteit hebt met het onderwerp.
Ik ben overdonderd met felicitaties en dat maakt me natuurlijk hartstikke trots. Maar ik heb ook heel vaak de vraag gekregen waarom ik überhaupt mee heb gedaan terwijl ik niet de ambitie heb om als dagvoorzitter, trainer of spreker de kost te verdienen. Hooguit een zakcentje ;-).
Wel nu…ik heb er even over nagedacht om het op te schrijven omdat het nogal persoonlijk is, maar uiteindelijk besloten het toch te doen.
Dat ik heb meegedaan heeft verschillende redenen, maar de belangrijkste is waarschijnlijk dat ik een hele heldere missie voor mezelf heb. En die missie dwingt me soms dingen te doen die zéér oncomfortabel zijn. Zoals meedoen aan een wedstrijd public speaking. Het hebben van een persoonlijke missie heeft mij al heel veel gebracht, maar het is ook gewoon hard werken. Bloed, zweet en tranen soms. Hoe dat werkt? Nou zo…
Leestijd: 1:38
Hij stond me al een tijdje aan te kijken. Het lege closetrolletje op de rand boven het toilet. ‘Scan met appie’ stond er op. Nu was ik al bekend met de termen ‘Shitteren’ (Twitteren tijdens de grote boodschap), Shit ’n Surf (idem, maar dan wat browsen) en “Facebog” (het bijwerken van je Facebook op het toilet), Whats-crappen (enfin, je begrijpt het inmiddels wel), maar scannen met je Appie-app op het toilet – daar had ik nog niet eerder van gehoord.
Ik was wel nieuwsgierig geworden. Wie scant er nou een lege toiletrol? Ik kon me niet voorstellen dat veel mensen dat zouden doen? Sterker nog, ik dacht niet dat iemand dat ooit eerder al had gedaan. Ik zou wel eens de eerste Nederlander kunnen worden die dit zou gaan doen! En dus gingen er allerlei wilde fantasieën rond in mijn hoofd. Doorgaan met het lezen van “Scan de drolrol”
Vorig jaar ben ik rond deze tijd begonnen aan een nieuwe serie blogpost over strategie naar aanleiding van een typisch gevalletje ‘imposter syndrome’. Mijn persoonlijke strategie was om door maandelijks te bloggen over psychologie, stoïcisme en strategie zelf een beter strateeg te worden die ook anderen kan inspireren.
En zo is het gegaan. Avonden lang artikelen en boeken lezen over strategie, tactiek, digitale strategie, psychologie, filosofie, merken en technologie. Avonden lang inzichten crunchen, samenvatten, opschrijven, schrappen, publiceren, reacties absorberen en weer opnieuw beginnen. Ik heb me geen moment verveeld.
Het meest belangrijke inzicht kreeg ik toen ik door Martijn Hendrikx getipt werd op het boek Good Strategy, Bad Strategy. Doorgaan met het lezen van “#12 De Nepstrateeg (deel 2)”
Nieuwe technologie en nieuwe ontwikkelingen zijn zowel interessant als verwarrend voor merken en marketeers. De beloften zijn vaak groot, maar in de praktijk is het niet altijd duidelijk wanneer het juiste moment is om nieuwe ontwikkelingen toe te passen en op welke manier.
Feit is dat innovatie in branding geen doel op zich is. Nieuwe technologie in de context van branding en merkstrategie is een middel naar een doel; het ontwikkelen van een sterk merk door een onderscheidende merkervaring. De vraag voor veel marketeers is nu hoe nieuwe digitale ontwikkelingen zoals AI, Machine Learning en Voice technologie kunnen helpen bij het verkrijgen van aandacht, het overbrengen van emotie en (dus) het bouwen van sterkere merken. Daar gaat deze blogpost over.
Merken en merkstrategie moeten veranderen onder invloed van technologische ontwikkelingen en veranderend consumentengedrag. Maar merken zijn nog altijd van grote waarde. Misschien wel meer dan ooit.
In deze blogpost mijn visie op waar een ‘moderne’ merkstrategie echt aan moet voldoen om daarna in de laatste in deze serie (écht écht de laatste in deze serie) in te gaan op de invloed van nieuwe technologieën op merkstrategie en hoe ze kunnen helpen bij het bouwen van nieuwe sterke merken.
Er zijn strategen en marketeers die zeggen dat branding haast zinloos geworden is; het gaat alleen nog maar om een goed product.
In mijn laatste 2 blogposts heb ik eerst uitgebreid stilgestaan bij merken, merkstrategie en branding. Daarna heb ik aangegeven waarom merkstrategie en branding een stuk complexer is geworden in de afgelopen 15 jaar. In deze blogpost wil ik uitleggen dat merken, merkpositionering en branding wel degelijk toegevoegde waarde hebben en dat ‘oude’ merkmodellen en principes dus ook nog altijd relevant zijn.
Laat me maar beginnen met de meerwaarde van branding – dan komen we direct bij de eerste marketingmodel: How Brands Grow.
Merken en merkstrategie; het is niet meer wat het geweest is en het zal het ook nooit meer worden. In de vorige blogpost heb ik de definities beschreven van merken, merkstrategie en digitale merkstrategie. De afgelopen 15 jaar hebben zich een aantal ontwikkelingen voorgedaan geweest die de waarde van merken en traditionele merkstrategie enorm hebben veranderd – sterker nog – afgebrand.
Ik begon met deze 4 punten:
Ik heb voor deze blogpost de volgorde veranderd en er afgelopen week een 5e punt aan toegevoegd:
5. De media-duopolie van Facebook en Google
Deze 5 punten behandelen in minder dan 1000 woorden gaat nooit lukken maar gelukkig heb ik veel van deze punten als eens behandeld dus met wat verwijzingen naar oude blogpost moet ik een eindje kunnen komen. Daar gaan we…
LEESTIJD: 5 minuten.
Deze blogpost gaat over branding en merkstrategie. Ik heb een fascinatie voor merken en merkstrategie. Merken hebben iets ontastbaars en magisch. Een merk kan er voor zorgen dat je 4 euro betaalt voor een koffie die in werkelijkheid maar 40 cent kost. Merken zijn emotie.
In deze data gedreven hyper rationele marketing wereld is merkstrategie daarom een van de weinige domeinen waar psychologie en emotie een belangrijke rol hebben.
Maar de vraag is – hoe lang nog? De opkomst van digitale media en de financiële crisis hebben merkstrategie de afgelopen jaren enorm veranderd. In welke mate werken de ‘oude’ merkstrategie modellen nog? Bestaat er zoiets als digital merkstrategie? En welke impact gaat de opkomst van Artificial Intelligence, Machine Learning en Marketing Automation hebben op branding?
Te veel, en te grote vragen voor één blogpost (die ik telkens probeer onder de 1000 worden te houden wat me zelden lukt…vooral door dit soort bijzinnen). Daarom heb ik besloten meerdere posts aan dit onderwerp te wijden waarbij het gaat over definities, populair strategische branding modellen in digitaal perspectief, uitdaging en kansen onder invloed van nieuwe innovaties en ontwikkelingen….enfin…laten we beginnen met definities. Niet per definitie heel spannend maar altijd handig voor mezelf, voor studenten en goed voor mijn zoekverkeer volume :-).
Leestijd: 5:44
Ik heb twee stickers onder het toetsenbord van mijn laptop geplakt; Een lachende Facebook emoji en een grumpy Facebook emoji. De grumpy emoji is ietsje kleiner dan de lachende emoji maar omdat ik een aangeboren voorliefde voor de underdog heb is grumpy emoji me minstens zo dierbaar.
Deze blogpost gaat over de Mopper Strateeg. Over de kracht van negativiteit, pessimisme, van mopperen en zeiken. Gewoon omdat het kan én omdat het voor een strateeg ook heel functioneel kan zijn. En om en-passant het positivisme in onze samenleving een beetje te relativeren.
Leestijd c.a. 8.50.
In de vorige blogpost heb ik het gehad over de Wizard- en de Worker strateeg. Hard work beats talent every time talent doesn’t work hard.
Het meest krachtige woord van een strateeg is waarschijnlijk ‘waarom?’. Waarom is het zoals het is? En waarom kan het niet anders? Die waarom-vraag kun je altijd stellen en daarin zit impliciet opgesloten dat er nooit sprake kan zijn van een status quo en je dus nooit klaar bent met leren (en met twijfelen).
Dat betekent dat je altijd een mogelijkheid hebt om te blijven leren, de keuze om dat daadwerkelijk te doen is aan jezelf. Ik heb mijn keuze al gemaakt.
“But what does Socrates say? ‘Just as one person delights in improving his farm, and another his horse, so I delight in attending to my own improvement day by day.’ ” (Epictitus Discourses, 3.5.14)
Daarmee wil ik niet zeggen dat je elk vrij moment moet investeren in studie. Jezelf ontwikkelen gaat over veel méér dan alleen kennis vergaren. Maar het betekent volgens mij wel dat je altijd meedogenloos eerlijk naar jezelf moet durven zijn en de keuzes die maakt. Waarom doe ik dit, en waarom doe ik niet iets anders? En het allerbelangrijkste is; doe het niet voor je werkgever of voor iemand anders; doe het voor jezelf. Alleen voor jezelf.
Hieronder een aantal keuzes die ik (bijna) dagelijks maak en toepas.
Coverfoto: @ESPNFC Twitter | Leestijd 7.25
Ik had laatst een gesprek met een strateeg die door iemand was getypeerd als een soort Tovenaar; Een magische strateeg bij wie de juiste oplossing meestal zomaar uit de lucht leek te komen vallen. Dit in tegenstelling tot die andere persoon die zichzelf omschreef als een werkende strateeg; eentje die het moest hebben van ontelbare uren rapporten lezen, cijfers interpreteren, schrijven, schrappen en weer opnieuw beginnen.
Ondertussen heb ik heel veel blogposts, boeken en artikelen gelezen over strategie en strategen. En dus ook over de eigenschappen die van een strateeg een potentiële ‘Wizard’ maken en de eigenschappen die meer bij de ‘Worker’ passen.
Deze blogpost gaat over de ‘Worker’ en de ‘Wizard’.
Doorgaan met het lezen van “#4 Hard work beats talent when talent doesn’t work hard”
Leestijd: 6:45
Vroeger toen pornosterren nog schaamhaar hadden, werden er nog uitgebreide strategische plannen gemaakt waarmee je jaren vooruit kon. Maar tegenwoordig moet het korter, dynamischer en makkelijk aan te passen zijn. Zo extreem dat strategie soms maar helemaal wordt overgeslagen. Gewoon even snel wat proberen met verschillende digitale media. Fuck strategie!
Maar zo werkt het niet. Daarom ben ik de afgelopen maand gedoken in de schijnzekerheden van strategieloos werken en de risico’s die daarbij komen kijken. Doorgaan met het lezen van “#3 F*ck strategie”
De leestijd van deze blogpost is c.a. 7 minuten.
In deze blogpost ga ik uitleggen hoe belangrijk het is voor een strateeg om ‘meedogenloos eerlijk’ te kunnen zijn om een effectieve strategie te kunnen ontwikkelen. En meedogenloos eerlijk zijn is niet makkelijk. Strategen zijn namelijk net echte mensen. En dus, bevooroordeeld, ijdel, soms arrogant en meesters in het zichzelf voor de gek houden. Ik dus ook.
Gemiddelde leestijd van deze post is 5 minuten
Na mijn zelf opgelegde bloggerschallenge – waarbij ik een jaar lang elke week één blogpost schreef – heb ik nog maar weinig geschreven en dat heb ik gemist.In plaats daarvan heb ik heel veel gelezen, heel hard gewerkt en heb ik een cursus ‘human centred thinking’ aan de Behavioural Design Acacemy gevolgd.
Nu heb ik een tijdje zitten broeden op dit idee maar het kwartje wilde nog niet vallen. Tot een paar weken terug: Ik ga een nieuwe reeks blogposts schrijven over strategie met een twist van psychologie en filosofie.
En in deze eerste blogpost uit de serie zal ik uitleggen waarom ik dit ga doen.
I’m currently working on a project that involves intelligent chatbots (together with half the population of digital marketeers if I may believe my social feeds). This project gives me a lot of energy. First of all because I love working with new technology – especially when I believe it has something to do with the future of marketing. Second because I’m not a programmer (far from it!) but I get the chance to work with some of the most talented students of the Worlds Smartest Region. And finally because I still believe I can teach them a thing or two about branding, communication and marketing. It makes me feel vital 🙂
So while they were deciding wether to go with Wit.ai or Api.ai I thought I’d write this blogpost about the withdrawel of advertising and the devaluation of human decision making. Will people leave decision making up to artificial intelligence in the future? Like the way they trust selfdriving cars? And if so…can we trust the system not to be hacked?
Doorgaan met het lezen van “#56 When bots take over – advertising dies (or won’t it?)”
I notice an deflation of doubt and it makes me uneasy.
Regligious people claim ‘the true God’ – because of some imaginary fairytale book. Politicians (and media) frame ‘the truth’ by showing us a fraction of a situation to push their own politcal agendas. And marketeers – in my trade- are sure they have the right solution for a business problem based on some quantified, data driven spreadsheet or a CT scan of a consumers’ brain.
Either way ‘they’ are right and, if you beg to differ, ‘you’ must be wrong. What I find most striking, anoying and sometimes even scary is that – because of the polarising way we tend to have discussions these days – there seems to be less and less room for doubt and insecurity. Less and less people who dare to say: I don’t know or I’m not sure.
As far as I’m concerned doubt is a valuable and healthy state of mind as long as you don’t let doubt limit your actions. Instead, let doubt feed your motivation to look at issues from different perspectives before you make up -and speak- your mind.
I’m experiencing a wave of optimism over the last period. Everywhere I look I see small and bigger news facts that strengthen my believe in a bright future driven by innovative new technology. I try not to focus too much on short-term current affairs like the Brexit or the epic supercell storm that ruined the roof of my house last week. I’m looking at the bigger picture – or actually – a huge technological and creative canvas that is waiting to be explored. If you want to now what I mean – read on!
Een principe wat me inspireert, intrigeert en soms irriteert; waardering. Ik heb er last van.
Deze blogpost werd gevoed door twee recente gebeurtenissen. De eerste is het winnen van de eerste prijs als beste social bureau van Nederland. En de tweede was een gesprek met iemand die elke dag levensreddend werk doet, die me feliciteerde met het winnen van de prijs, en daarna in de loop van het gesprek aangaf toe te zijn aan een nieuwe uitdaging. Omdat het zelfs het redden van levens een routine aan het worden was.
Op dat moment begonnen de radartjes in mijn hoofd weer eens ouderwets te malen; mijn werk redt geen levens, mijn werk heeft weinig echte betekenis. Maar ik ben heel vereerd met het winnen van een prijs en gemotiveerd om komend jaar nog beter te worden. En toch voelde het vreemd om met mijn onbelangrijke werk gefeliciteerd te worden door iemand die wel levensreddend werk doet en dan blijkt juist die persoon de motivatie te missen.
Daarom heb ik besloten deze blogpost te schrijven over motivatie. Mijn motivatie. Over waardering, trots, ijdelheid en over een motor die blijft draaien zonder dat er brandstof van buiten nodig is: Perpetual.
Het is een long-long-read geworden. Maar dat komt vooral door een aantal hele mooie (en lange) quotes uit blogposts van veel betere schrijvers dan ik. Je moet zelf maar kijken of je de motivatie kunt opbrengen om het helemaal te lezen.
Nou daar is ‘ie dan. Blogpost #52. Vandaag komt er een einde aan een uitdaging die ik een jaar geleden ben aangegaan: Eén jaar lang elke week minimaal 1 (blog)post over communicatie, marketing, technologie, social media, mobile, merken, branding en mindfulness.
Zoals ik in het begin schreef: “Ik geloof dat dit ergens toe gaat leiden, ik weet alleen nog niet waarheen.” Inmiddels weet ik veel meer. Ik weet inmiddels dat het werkt. Het schrijven houdt me scherp. Het dwingt me om te lezen, om te verdiepen, om te overdenken en om mijn gedachten te structureren.
Mijn collega Floris attendeerde me afgelopen op een artikel van Harvard Business Review’s Douglas Holt. In het artikel Branding in the Age of Social Media prikt Holt de zeepbel door van veel branded content goeroes.
Enkele jaren terug nog leken social media de ideale manier voor adverteerders om de traditionele media (en de hoge mediaprijzen) te omzeilen en een directe relatie aan te gaan met consumenten. Miljarden werden geïnvesteerd in de productie van branded content met als doel het merk centraal in een community van consumenten te positioneren. Maar uiteindelijk zijn maar weinig merken daar in geslaagd. Sterker, concludeert Holt, social media hebben merken juist minder betekenisvol gemaakt.
Mijn mening is dat merken zich vooral zelf minder betekenisvol maken. Ze hebben zichzelf en de waarde van een community namelijk enorm overschat doordat ze ‘backwards into the future’ bewegen.
Social media kunnen een merk heel veel betekenis geven maar dan moeten adverteerders de rol en betekenis van het merk en het begrip community herdefiniëren..
Ik heb er over getwijfeld of ik het ook nog eens moest doen…een blog schrijven over Cruijff. Maar het is mijn blog and I cry if I want to, en zeker omdat ik Cruijff heel graag wil verbinden aan een andere held – communicatiefilosoof Marshall McLuhan. Het is gelukt. Daar gaan we…
Ralf, kun jij ook een blogpost schrijven van twee zinnen?
Geen idee, ik heb het nog nooit geprobeerd.
Mensen die mij kennen weten dat ik een groot fan van Manic Street Preachers ben. Velen zullen zich afvragen waar ik het over heb, maar bij het horen van If You Tolerate This gaat er meestal wel een belletje rinkelen. En over dat nummer, in combinatie met social media en lentebloemen gaat deze blogpost.
Want wie ben ik om iets over werk en privé te schrijven? Ik weet het niet. Maar lees het door en misschien heb je er iets aan. Of misschien schrijf ik het alleen om mijn eigen geweten te sussen. Wie zal het zeggen? En de vraag is; doet het er toe?
dus
Of eigenlijk..communicatie is emotie, maar in deze tijd is het vooral emoji, en zeker de afgelopen week. Want Facebook lanceerde de Like button Reactions. Groot nieuws! 6 splinternieuwe Emojis die je kunt gebruiken om te reageren op een Facebook bericht. Een siddering ging door de huishoudbeurs waar de vrouwen die nog 
niet zo lang geleden met pijn in hun hart afscheid hadden genomen van Hyves zich een stap dichter bij de terugkeer van de Dansende Banaan waanden.
Maar wat betekent het nu echt? Die Facebook Emojis? Het is in elk geval méér dan het vervullen van een langgekoesterde wens van veel Facebook gebruikers.
Zo..het is weer eens tijd voor een persoonlijk blogje. Het gaat er over dat ik deze week weer heb (her)ontdekt om niet te klagen over dingen die ik niet in de hand heb, maar me juist te richten op de dingen die ik wel naar mijn hand kan zetten. Te beginnen bij mezelf.
Doorgaan met het lezen van “#45 Mission Accomplished (or not quite yet)”
Een filosofische vraag enerzijds, een marketingvraagstuk anderzijds. Deze blogpost gaat over het marketingvraagstuk in de digitale wereld. En ik begin alvast met de conclusie: Dat anderen weten wie je bent, en dat je een waarde hebt voor adverteerders is niet per se iets engs, het is een kans voor zowel adverteerder als consument.
Doorgaan met het lezen van “#44 Wie ben ik en wat ben ik waard?”
Soms kunnen anderen veel beter beschrijven wat je denkt, wat je beweegt, of interessant vindt dan jij zelf. En zeker wanneer je en weekje op wintersport bent dan is het niet altijd eenvoudig woorden te vinden voor dingen in de wereld die je enorm fascineren.
Daarom heb ik deze week Jason Silva uitgenodigd op mijn blog om te vertellen wat ik bedoel. Ik heb Jason 2 jaar geleden live in actie gezien in Cannes; een 45 minuten wervelwind van technologie, futurisme EN optimisme die zijn weerga niet kent.
In dit fragment is hij weer in topvorm. Afgelopen week nog bij The Next Web..deze week…uit puur gemakzucht…op The Identity Crisis Strategist.
Volg die man! Jodelahitiiii….
T.B.C.
Eerlijk zeggen; hoe las je de titel? Las je over het woordje ‘niet’ heen? Ik hoop het voor je. Want over het algemeen zien we vooral wat we niet willen zien.
Na blogposts over robots en aliens ga ik langzaam maar zeker weer schrijven over marketing en communicatie. Deze blogpost gaat over over de kracht van framing maar ook over de kracht van positiviteit.
Doorgaan met het lezen van “#42 We zien wat we niet willen zien”
Ik zag dit stripje in de Trouw van afgelopen woensdag. Goed nieuws. Er zijn meer normalen dan on-normalen in Nederland ;-). Ik geloof ook niet in God dus ik hoor bij de normalen. Maar ik geloof wel in buitenaards leven. Daarmee behoor ik dan gelukkig tot de on-normalen (ik heb een fetisjistische voorkeur voor de underdog…zo ben ik bijvoorbeeld Feyenoord supporter)…maar wat is eigenlijk het verschil tussen het geloven in God of Aliens? Ik heb het mezelf deze week afgevraagd. Hier is mijn idee….
Doorgaan met het lezen van “#41 Bekentenis van een Believer”
Ik ben niet zo’n auto man. Ik heb jaren in een Skoda gereden en dat vind ik nog steeds de beste auto die ik ooit gehad heb. En de laatste keer dat ik een blog schreef over een auto…nou ja…dat pakte niet zo goed uit. Ik dacht dat ik nooit meer over auto’s zou schrijven. Tot vandaag.
Op het moment zit ik namelijk vol in een autoproject en dat project startte een gedachtestroom die tot dit blog leidde. Via de zelfrijdende auto kom ik tot de conclusie dat we ons straks zelf als robots gaan gedragen…een futurologische, filosofische associatie in de stijl van McLuhan. Te gek (vind ik).
Deze week werd ik getriggerd door 2 artikelen die ik heb gelezen die te maken hebben met onze identiteit online, en met name op social media. De vraag is of er nog wel ruimte is voor de lelijkheid en kwetsbaarheid? Is het The Good, The Bad and The Ugly…of alleen The Good?
Doorgaan met het lezen van “#39 The good, the bad and the ugly”
Wanneer je al mijn blogs leest (tja… die mensen zijn er echt) dan weet je inmiddels dat ik een schizofrene relatie hebt met terugkijken in de tijd.
Enerzijds ben ik heel erg geïnteresseerd in geschiedenis om te begrijpen hoe we een nieuwe situatie kunnen verklaren en interpreteren.
Anderzijds vind ik de onzin om continue terug te kijken en vasthouden aan historische data, omdat terugkijken creativiteit beperkt.
‘We doen het altijd zo..’ is voor mij geen reden om het zo te blijven doen, maar juist een reden om eens iets anders te proberen!
Voor mij is het een regelmatig terugkerend fenomeen. Ik heb een tijdje het gevoel dat het lekker gaat met het bewaken van mijn agenda, mijn prioriteiten en mijn werkzaamheden. Een beetje alsof ik in een goede flow zit met Tetris. Dingen vallen netjes op hun plaats en ik heb genoeg ruimte om af en toe wat te verprutsen; dat poets ik wel weer weg
Tot het moment dat er net één blokje te veel verkeerd valt (of goed, in het geval van een mooie nieuwe klant of project).
Of het kan gebeuren dat de snelheid van het spel ineens fiks omhoog gaat en de blokjes sneller naar beneden komen, zoals wanneer er ineens diverse afspraken ingeschoten worden in mijn agenda waar ik eigenlijk niet onderuit kan.
En wat tenslotte ook nog wel eens wil gebeuren is dat ik geconfronteerd wordt met een vormpje dat gewoon net heel slecht past bij mijn huidige situatie…zo een die je net ff niet kunt gebruiken….
Dan ontstaat Tetris-stress. En je weet, wanneer je gewoon doorspeelt haalt de realiteit je in en ben je snel Game-Over. Er zit maar een ding op Tetris Hacken. Hieronder 5 hacks voor het managen van je prioriteiten!
Doorgaan met het lezen van “#37 Tetris spelen met je prioriteiten”
Een paar weken geleden was ik een weekend in Berlijn. Een indrukwekkende stad waar de geschiedenis vanaf druipt. De stad van de muur.
Een mooi stukje serendipiteit; Deze week zat ik na een lange dag workshops geven aan het diner te praten met een van de deelnemers, Sören, een marketeer uit Duitsland. Het gesprek kwam toevallig op de vluchtelingenproblematiek. Gedurende het gesprek vertelde hij dat erbij was toen de muur viel. Hij studeerde in Berlijn, was bij Checkpoint Charlie en sloot letterlijk de Oost-Duitsers die de grens passeerde in zijn armen. Daarom, vertelde hij, gelooft hij niet in het sluiten van grenzen. Daar komen alleen maar nare dingen van.
Meteen kwam dit beeld in me op. Een originele Banksy die ons er aan herinnert dat Steve Jobs, bewonderd als een van de meest succesvolle ondernemers ter wereld, een zoon was van Syrische vluchtelingen.
The Writing on the Wall. Berlijn, de muur, Street-art en vluchtelingen. Daar zit een blogpost in.
Ik heb 2 kinderen. Een van 9 en een van 7. Wat de ene te veel aan zelfvertrouwen heeft (voor zover je te veel zelfvertrouwen kunt hebben) heeft de ander te weinig. De ene kan zich niet eens voorstellen dat hij überhaupt een fout kan maken, bij de ander is het maken van een fout een continue aanwezig realistisch scenario wat te allen tijden vermeden dient moet worden.
De ene probeert alles met volle overgave en loopt dan soms volop tegen de lamp. De ander heeft eerder een duwtje in de rug nodig, en ontdekt dan dat het wel goed komt. Het een is dus niet per definitie makkelijker dan het ander. Maar we moedigen het wel aan…een foutje maken is niet erg; ‘van proberen kun je leren.’.
Waarom schrijf ik dit? Ik kwam deze week dit plaatje tegen op LinkedIn.
Dit berichtje kreeg op LinkedIn veel bijval en werd vlot gedeeld.
Of het gaat om onze kinderen, of om ons werk; blijkbaar vinden we het belangrijk dat er fouten gemaakt worden..
Maar ik vraag me oprecht af waarom we er ons dan niet naar gedragen.
In het Engels zeggen ze heel mooi: ‘Are we leading by example?’ Nee. Het blijft vooral bij mooie woorden en het delen van plaatjes op LinkedIn. Doorgaan met het lezen van “#35 Ik weet niet of dit gaat werken…laten we het doen”
Ik had vandaag op kantoor een gesprek over de Beuk en de Kerstboom. De Beuk gaat er laat in dit jaar omdat het maar niet koud wil worden en de blaadjes groen blijven. Terwijl de Kerstboom eigenlijk elk jaar ongeveer op het zelfde moment het huis in komt. Na Sinterklaas.
Dat we dit gesprek hadden op het kantoor van een van de meest technologisch geavanceerde online marketingbedrijven van Nederland lijkt misschien raar, maar dat is het niet. Want we werken elke dag heel hard aan het transformeren van Kerstboom-marketing naar Beuk-marketing. Van Tijd, naar Timing.
Doorgaan met het lezen van “#34 Vergeet de klok, kies het moment”
Een veelgehoorde uitspraak voor een voetbalwedstrijd: ‘We gaan voor de 3 punten.”
In 1995 is de 3 punten-regel ingevoerd door de FIFA. In plaats van 2 punten kreeg het winnende team ineens 3 punten. De logische redenering van de voetbalbazen was dat bij een grotere beloning meer teams voor ‘de 3 punten’ zouden spelen en het voetbal daarmee aantrekkelijker zou worden.
Maar deze week verscheen een artikel in het AD dat een onderzoek van de Universiteit van Münster heeft aangetoond dat de 3 punten-regel geen effect heeft gehad (overigens is dit niet geheel nieuw, in 2009 bracht dezelfde universiteit dit nieuws ook al eens).
Sterker nog, het aantal gelijke spelen en doelpuntloze gelijke spelen ging zelfs omhoog.
Toch jammer, hadden de FIFA bonzen zich even verdiept in de gedragspsychologie, dan hadden ze direct begrepen dat deze maatregel niet het gewenste effect zou hebben.
Mensen handelen namelijk zelden logisch als het op verlies en winst aankomt. Hoe zit dat?
I retreat into self-pity, it’s so easy. Where they patronice my misery. La Tristessa Durera.
Deze quote komt uit het nummer La Tristessa Durera van mijn favoriete band Manic Street Preachers. Het nummer is gebaseerd op een quote van Vincent van Gogh en maalt rond deze tijd van het jaar regelmatig door mijn hoofd.
Want jeetje o jeetje. Na mijn persoonlijke self-help programma, mission statement en leefregels dacht ik dat ik er voor altijd van verlost zou zijn maar de afgelopen weken kwam hij toch weer even flink om de hoek zetten…..de dip! Geen zin! Nergens in…
Ik ben niet de enige die daar in het najaar wel eens last van heeft. Misschien herken je het. Misschien een beetje. Misschien ook niet. Maar het is makkelijk om in zo’n dipje te blijven hangen. Lekker hangen in je zelf-medelijden!
Maar het kan ook anders. Daarom deze post: dealing with the dip!
Mijn blog heeft het woord crisis in zich. Identiteitscrisis wel te verstaan. Ik heb de naam gekozen op het moment dat ik wist dat ik iets anders moest gaan doen dan dat ik aan het doen was.
Mijn gedachten werden deze week aan het werk gezet door de lancering van het boek: ‘Game Over – the end of marketing as we know it -‘ van Erik Saelens. Het gaat over de crisis waar veel merken zich op dit moment in bevinden.
Een crisis hoeft niet per definitie slecht te zijn. Een crisis is net zo goed een kans als een bedreiging. zo zie ik het althans…
(header image: http://laurenceware.tumblr.com/)
“With everything discovered just waiting to be know. What’s left for God to teach from his throne. And who will forgive us when he’s gone”,
Dit is een quote uit het nummer National Anthem van de The Gaslight Anthem. Wat mij betreft een van de mooiste beschrijvingen van het huidige tijdsbeeld. En toen ik het hoorde wist ik dat er een blogpost uit zou komen rollen.
Ik heb heel erg uitgekeken naar het schrijven van deze blogposts. In het onderwerp komen heel veel dingen samen die ik onwijs interessant vind. Communicatie, geschiedenis, maatschappij, branding (merken), technologie, politiek en een vleugje filosofie. Nerd stuff voor de liefhebber dus.
Op dit moment zit ik midden in het boek Present Shock van Douglas Rushkoff wat een grote inspiratiebron is voor de Identity Crisis Strategist – en zeker ook deze blogpost. En hoewel ik deze week heb geleerd dat medium-reads het meest effectief zijn heb ik toch gekozen voor een long-read. Gewoon omdat ik het zelf te leuk vind.
Maar ik beloof, als je Narrative Collapse begrijpt, dan begrijp je ook een beetje beter waarom we met z’n allen zo raar doen de laatste tijd.
Afgelopen woensdag publiceerden de fractieleiders van alle politieke partijen een open brief over de verharding van vluchtelingen debat. Een knappe brief omdat er haarfijn uitgelegd wordt wat een debat is, wat de regels van een debat zijn, en waarom er door het uitblijven van een goed debat op dit moment geen goede (democratische) besluitvorming kan plaatsvinden.
In een (zuiver) debat is er sprake van (minimaal) 3 partijen. De voorstanders, de tegenstanders en een beslisser. De voor- en tegenstanders geven hun argumenten en op basis van die argumenten beslist de ‘beslisser’ wat het de vervolgstappen zijn.
De brief geeft haarfijn aan dat dreigementen en beledigingen niet verward mogen worden met argumenten. Dat je elkaar in een debat aan het woord laat, ook al ben je het met de ander oneens. Een debat waarbij deelnemers worden geïntimideerd en argumenten worden verdraaid, voldoet niet aan de grondregels van een goed debat. Dan is er spraken van een onzuiver debat.
Klopt allemaal als een bus. Maar gaat deze brief enig effect hebben..nee dat denk ik niet. Want de brief lijkt alleen maar te refereren aan de feitelijke randvoorwaarden van een debat en het vluchtelingenprobleem en is daarmee op zichzelf een voorbeeld van een gebrek aan politieke visie en leiderschap…
Doorgaan met het lezen van “#29 Een open brief….zonder perspectief”
Na een flinke dip op haar werk is mijn vrouw, na een paar ingrepen, weer met nieuwe energie aan de slag gegaan en, naar mijn mening, een betere versie van zichzelf geworden. (en ja…ik heb het haar gevraagd, ik mag hierover schrijven, ik wil geen blogpost 28,5).
Toch gaf ze afgelopen week aan dat ze het gevoel had dat ze minder stress-bestendig is geworden. Maar terwijl ze dat zei besefte ze eigenlijk direct dat dat niet het geval was…..ze was zich vooral veel bewuster van het feit dat ze stress had en kon er daarom sneller over praten en dat praten, dat voelde dan weer stress-verminderend.
Praten over stress, vermindert de stress. Dat deed me denken aan een video die ik al een tijdje terug heb bekeken over stress. Een TED Talk van een psychologe genaamd Kelly McGonigal. Zij heeft een nogal ongebruikelijke visie op stress namelijk; het is alleen maar slecht voor je, als je denkt dat het slecht voor je is.
Als ik mensen vertel dat ik me regelmatig bezig houdt met Facebook posts en Facebook advertising dan krijg ik regelmatig te horen: ‘Dat doe ik ook!’ ‘Voor de voetbalclub/het jaarclubje/de webshop van mijn broer’…vul het zelf maar in.
‘Dat is super makkelijk hè?’
Uhm ja..het is ook best makkelijk, maar dat maakt het juist moeilijk…Hoe zit dat?
Doorgaan met het lezen van “#27,5 Laat de leeuw maar in zijn hempie staan…”
Als ik deze blogpost geschreven heb ben ik op de helft van mijn persoonlijke blog-uitdaging. Mijn doel was (en is) om een jaar lang elke week een nieuwe blog te schrijven over communicatie, marketing, technologie, social media, mobile, merken, branding én mindfulnes. Tijd voor een tussentijdse evaluatie 🙂
De vorige blogpost over de adblocker heeft een aantal interessante reacties opgeleverd die me geïnspireerd hebben om deze blogpost te schrijven. Over de waarde van nieuwsduiding.
Het kwam in me op dat ik misschien wat verder moet kijken dan mijn neus lang is (mensen die mij kennen weten dat mijn neus best lang is). Want ik kan de ad-blocker dan wel een blessing in disguise noemen voor iedereen die een hekel heeft aan opdringerige banners, maar het is natuurlijk alleen een blessing wanneer er een alternatief business model gevonden wordt voor de traditionele nieuwsuitgevers.
Want als dat niet het geval is, zou het wel eens negatieve gevolgen kunnen hebben voor de nieuwsvoorziening en onze beeldvorming. Immers, voor niets gaat de zon op.
Doorgaan met het lezen van “#25 Wat is een mening waard zonder verdieping?”
Na een item in het jeugdjournaal en onze knuffel-nerd Alexander Klopping in DWDD is de ad-blocker mainstream geworden in Nederland. Met als gevolg dat er afgelopen weken waarschijnlijk alleen maar meer ad-blockers zijn geïnstalleerd. De online uitgevers schreeuwen moord en brand, de online marketingbedrijven krabben even achter hun oren en adverteerders zien wéér een mogelijkheid om hun boodschap door de strot van de consument te duwen verdampen.
Nee, die ad-blockers zijn wat mij betreft een blessing in disguise. Want nadat mensen een uitweg hebben gezocht voor TV commercials, uitgekeken zijn geraakt op print, is nu ook de online industrie aan de beurt om de stap te maken van interruptie naar toegevoegde waarde. Eindelijk komen we uit de pubertijd.
Doorgaan met het lezen van “#24 De ad-blocker bewijst het belang van innovatie”
Je zit in een identiteitscrisis of niet! Afgelopen periode heb ik weer eens ervaren dat de dingen niet altijd zo zijn als ik denk dat ze zijn, dat situaties en mensen door de tijd kunnen veranderen en een vleugje synchronisity; oftewel betekenisvolle toevalligheid.
Het begon een paar maanden terug toen een collega ziek werd en voor langere tijd niet op het werk kon verschijnen.
Die collega is heel belangrijk voor mij omdat ze bij Blossom is gekomen op het moment dat ik net de conclusie had getrokken dat ik geen goede manager ben. In die tijd groeide we heel hard, er kwamen klanten bij, er kwamen mensen bij, maar er kwamen ook problemen en verantwoordelijkheden bij. Het lukt me niet om strategieën te bedenken en tegelijkertijd mensen te managen, finances te managen en klanten te managen. Tot grote frustratie van mezelf.
En dat was dus precies wat zij ging doen; mensen de aandacht geven die ze verdienen. Ze coachen, problemen voor klanten oplossen de finances van het bedrijf in de gaten houden en nog veel meer; Het bureau managen dus!
Ik was helemaal blij en tevreden. Ik hoefde (bijna) alleen nog maar te doen wat ik leuk vond. In mijn cocon kruipen en lekker strategietjes uitdokteren. Een slimme verdeling, want we groeiden vrolijk door. Maar toen gebeurde het dus dat ze wegviel… Doorgaan met het lezen van “#23 Tijd + Aandacht = Management by Ear”
Recente reacties