Nou daar is ‘ie dan. Blogpost #52. Vandaag komt er een einde aan een uitdaging die ik een jaar geleden ben aangegaan: Eén jaar lang elke week minimaal 1 (blog)post over communicatie, marketing, technologie, social media, mobile, merken, branding en mindfulness.

Zoals ik in het begin schreef: “Ik geloof dat dit ergens toe gaat leiden, ik weet alleen nog niet waarheen.” Inmiddels weet ik veel meer. Ik weet inmiddels dat het werkt. Het schrijven houdt me scherp. Het dwingt me om te lezen, om te verdiepen, om te overdenken en om mijn gedachten te structureren.

De hoogte- en de dieptepunten

Over het algemeen heb ik er een jaar lang met heel veel plezier aan gewerkt. Dit was het leukst.

• Alle leuke reacties online van mensen die zich herkennen in een verhaal.
• Het moment waarop een idee of verhaal ineens op z’n plaats valt
• Wanneer je onverwacht door iemand wordt aangesproken over je blog. Terwijl je er zelf niet bij stilstaat dat iedereen alles kan lezen.
• Het interview met Nasser Sahool over digitale strategie in Nederland naar aanleiding van een blogpost
• Dat ik veel inzichten over o.a. de aandacht-economie, storytelling, narrative collapse robotisering, kairos, tetris en management die ik direct kan toepassen in mijn werk.
• Dat ik mezelf beter ben leren kennen en nog beter weet wat ik wel wil en wat ik niet wil.

De dieptepunten? Die waren er niet echt. Maar ik heb wel een baallijstje

• Mijn dwangmatigheid om dan ook echt per se een blogpost per week te moeten schrijven. Dat was nu juist niet de bedoeling van mindfulness 🙂
• Geen inspiratie hebben en dan toch aan een veel te lange blogpost beginnen.
• Gevoelig zijn voor het aantal lezers die een blogpost heeft.
• Dat ik me heb laten overhalen om blogpost 27 over Volkswagen offline te halen. Views are my own…maar toch niet helemaal blijkbaar. En meer nog baal ik dat ik ‘m nergens heb opgeslagen. Ik vond ‘m namelijk zelf steengoed. Als iemand ‘m nog ergens heeft…let me know!

De positieve punten wegen ruimschoots op tegen het kleine baallijstje. Het is goed voor me geweest.

Dus de vraag is; hoe nu verder?

Ik zou nu kunnen zeggen dat ik door ga met schrijven maar dan alleen wanneer het me zelf uitkomt. Maar daar geloof ik niet in. Een belofte doen helpt om ervoor te zorgen dat je die ook nakomt en de stok achter de deur van een paar honderd lezers per blog is best een krachtig mechanisme. Vrijblijvendheid gaat er waarschijnlijk voor zorgen dat ik de zaag minder goed ga onderhouden. En met een botte zaag – gaan er minder bomen om.

What will it be? One, two or three…

Er moet dus een nieuwe uitdaging komen.Ik ben er nog niet precies uit wat dat moet zijn maar ik heb wel een paar ideeën.

Ik ben Blossom begonnen samen met Floris en dit is een lullig bruggetje om nog één keer te kunnen zeggen dat we gisteren gekozen zijn tot het beste social bureau van Nederland en ons awesome relativeringsvideootje nog een keer te posten.

Hoe dan ook. Volgens Floris moet ik alleen ideeën voorleggen die ik zelf ook graag zou willen aanpakken en daar is dit lijstje uit gekomen.

1. Minder frequent bloggen. Bijvoorbeeld 1x per twee weken of ik 1x per maand maar dan wel vette artikelen zonder spelfouten.
2. Over gaan naar een podcast of een vlog. Wellicht ook wat minder frequent (20-something per jaar). Zoals bijvoorbeeld de eerder genoemde Nasser Sahool die digitale strategen van over de hele wereld interviewt over hun uitdagingen en visie.
3. Een boek schrijven over Digital Identity waarbij ik elke maand een hoofdstuk af wil krijgen.

Dat de frequentie omlaag gaat dat lijkt me dus wel duidelijk :-). En ik overweeg ook om (soms) in het Engels te posten. Niet om interessant te doen, maar omdat ik daarmee mijn Engels kan verbeteren.

Geheel in de stijl van het feest van de democratie houd ik een raadgevend referendum. Ik neem jullie mening zeer serieus maar ik beslis zelf wat ik ga doen. Wat gaat het worden. 1, 2 of 3.

Rest mij nog om iedereen te bedanken voor het lezen, reageren, corrigeren (Angela!) en delen. I did it my way.

Ik schrijf het niet voor niets. To be continued.