Deze week werd ik getriggerd door 2 artikelen die ik heb gelezen die te maken hebben met onze identiteit online, en met name op social media. De vraag is of er nog wel ruimte is voor de lelijkheid en kwetsbaarheid? Is het The Good, The Bad and The Ugly…of alleen The Good?
Social Proof
Het eerste artikel is van Mark Schaefer over Social Proof. Het gaat over de invloed die sociale bewijsvorming heeft op de keuzes die we maken. Dit is geen puur online concept. We lopen bijvoorbeeld eerder binnen bij een restaurant wat lekker vol zit (‘zal wel goed zijn’) dan een restaurant wat bijna leeg is. Online marketeers maken slim gebruik van dit principe door schaarste te claimen (‘nog maar 1 kamer beschikbaar’) en het toevoegen van recensies (‘8 van de 10 mensen vinden dit goed’).
Social Proof is een manier van adverteren die door consumenten het meest vertrouwd wordt. Opvallend is dat de aanwezigheid van enkele negatieve recensies tussen de overwegend positieve recensies bijdragen aan het vertrouwen in – en de geloofwaardigheid van – de positieve recensies. (‘die enkele negatieve zullen wel een stelletje zuurpruimen zijn’.).
Alleen als het leuk is!
En dat brengt me bij het tweede artikel van Bret Easton Ellis over de Cult of Likebility. Daarin omschrijft hij onder andere de keerzijde van Social Proof en de impact die dat kan hebben op de manier waarop we onze online/social identiteit vormgeven.
Iedereen kent inmiddels wel een voorbeeld van social chantage. Consumenten kennen de waarde van de online recensie. Dus worden restauranteigenaar regelmatig ‘bedreigt’ met een slechte recensie op Iens.nl als ze geen korting krijgen, of een gratis drankje.
De grap (nou ja) is dat de boemerang van die bedreiging inmiddels terugkomt bij de consument. Bij diensten zoals Uber en Airbnb, maar ook Iens, wordt namelijk ook de consument beoordeeld! Je kunt je dus maar beter netjes gedragen..
Op zich niets mis mee zul je zeggen, maar Easton Ellis plaatst die ontwikkeling in een iets breder perspectief; het zorgt er namelijk voor dat we online steeds minder vaak onze ware aard durven te laten zien.
Ik heb er eerder al eens over geschreven; over de identiteit, de jas die we aantrekken over onze persoonlijkheid. Het zijn de merken die we leuk vinden, de muziek die we luisteren, de plekken die bezoeken die onze identiteit vormen. Maar ook de meningen die we hebben, de uitspraken die we doen etc. etc.
Nu laten we op social media per definitie al een ‘glorified versie’ van onze identiteit zien. Je kunt aan jezelf gaan twijfelen als je ziet dat ‘anderen’ alleen meer leuke dingen doen, correct zijn, positief zijn – tenminste, als je social media moet geloven.
We worden ons meer en meer bewust van de invloed van wat we delen. We leren allemaal om voorzichtig om te gaan met onze ‘extremen’ op social media (van vrolijk dronken tot chagrijnig kritisch). Want stel dat een toekomstige werkgever het ziet? Wat zullen ze wel niet denken?
Het feit dat je nu ook al beoordeeld kunt worden door organisaties waar je een dienst afneemt, wat betekent dat voor onze online/social identiteit? De Reputation Economy gaat niet alleen op voor bedrijven, maar dus ook voor consumenten. Durf je online en social media nog zijn wie je echt bent? Of moet je haast wel een leukere versie van jezelf spelen en ontstaat er een saaie poel van allemaal shiny happy people?
The Good, The Bad and the Ugly
Het deed me denken aan een opmerking die ik kreeg toen ik net met dit blog gestart was. In mijn eerste blogs schrijf ik (bewust) heel open wat ik heb meegemaakt, waar ik mee worstel en waarom ik (dus) blog. Het heet niet voor niets de Identity Crisis Strategist :-). Het was een onbewuste waarschuwing verpakt in een compliment.
Bijzonder dat je je zo kwetsbaar durft op te stellen, ik geloof dat veel mensen dit ook wel zouden willen, maar het niet durven voor alles en iedereen om te lezen.
Ik had er tot dat moment eigenlijk helemaal nog niet zo bij stilgestaan. Maar mijn Identity is The Good, The Bad en The Ugly. Wanneer the bad en the ugly niet mee mogen doen, dan is het maar saai en ligt de crisis op de loer…En als dat zo is, dan geldt dat nu dus voor heel veel mensen ;-).
T.B.C.
Ralf van Lieshout 
Geef een reactie