Ralf van Lieshout

Ik heb 2 kinderen. Een van 9 en een van 7. Wat de ene te veel aan zelfvertrouwen heeft (voor zover je te veel zelfvertrouwen kunt hebben) heeft de ander te weinig. De ene kan zich niet eens voorstellen dat hij überhaupt een fout kan maken, bij de ander is het maken van een fout een continue aanwezig realistisch scenario wat te allen tijden vermeden dient moet worden.

De ene probeert alles met volle overgave en loopt dan soms volop tegen de lamp. De ander heeft eerder een duwtje in de rug nodig, en ontdekt dan dat het wel goed komt. Het een is dus niet per definitie makkelijker dan het ander. Maar we moedigen het wel aan…een foutje maken is niet erg; ‘van proberen kun je leren.’.

Waarom schrijf ik dit? Ik kwam deze week dit plaatje tegen op LinkedIn.

Dit berichtje kreeg op LinkedIn veel bijval en werd vlot gedeeld.

Of het gaat om onze kinderen, of om ons werk; blijkbaar vinden we het belangrijk dat er fouten gemaakt worden..

Maar ik vraag me oprecht af waarom we er ons dan niet naar gedragen.

In het Engels zeggen ze heel mooi: ‘Are we leading by example?’ Nee. Het blijft vooral bij mooie woorden en het delen van plaatjes op LinkedIn. 

Het verschil tussen zeggen en doen

Blijkbaar bewonderen we mensen die fouten durven te maken. Mensen die risico durven te nemen. Die buiten de gebaande paden durven te lopen, op hun bek gaan, opstaan, en het opnieuw proberen. De mensen die anders denken en anders doen ‘Think Different’, en daarmee veel bereiken.

Maar ondertussen hebben we met z’n allen in Nederland een soort afrekencultuur gecreëerd. Kinderen worden sufgetoetst en doorgemeten op scholen. We hebben uitgebreide scorecards in het bedrijfsleven op basis waarvan we beloning (of ‘straf’) bepalen. De claimcultuur die we voorheen alleen kende uit de US en die we maar vreemd vonden – is tegenwoordig ook hier heel normaal. En we maken vuistdikke boekwerken over de inrichting en veiligheid van een glijbaan in een speeltuin.

Want als dingen misgaan dan is de eerste vraag; wie is er verantwoordelijk! Wie kunnen we aansprakelijk stellen!

En niet – wat hebben we geleerd…?

Ondernemersrisico

Zeker (juist) in Europa zijn we erg risicomijdend als het op ondernemen aankomt. Ik schreef recent nog over loss aversion. Risico nemen wordt niet gestimuleerd. In het boek Game Over wordt er bijna een heel hoofdstuk over geschreven. Europa mist de boot door regelzucht en angst. Op banken hoeven ondernemers nauwelijks te rekenen. Het zijn eerder de durf-investeerders uit de Verenigde Staten die in Nederlandse start-ups investeren. En het eerste wat ze vaak vragen is: ‘Come to the US’.

Waar een ondernemer in Amerika na 2 faillissementen bewonderd wordt om zijn doorzettingsvermogen, ben je in Nederland vooral een extreme loser.

We zeggen dus dat fouten maken prima is…Maar ons gedrag laat anders zien. De context waarin we fouten maken aanmoedigen communiceert feitelijk het tegenovergestelde; The medium is the message.

Data en fouten

De zoek naar zekerheid speelt tegenwoordig ook een grote rol in marketing. Het is langer gemeengoed om reclame vooraf te testen bij focusgroepen voordat deze aan een breder publiek getoond wordt. Tegenwoordig leggen ze consumenten zelfs in een CT Scanner en maken ze op basis van een storyboard de inschatting over een reclame wel of niet ‘gaat werken’ kijkend naar de hersenactiviteit van de consument. Bij twijfel – niet doen!

Al sinds het eerste begin van marketing op internet is de meetbaarheid een belangrijk argument vóór de inzet online marketing; je kunt meten of het werkt! Wat het oplevert. Die data creëert een soort van schijnzekerheid. Klanten willen vooraf weten of er data is om te onderbouwen dat het een goed idee is. Of ze willen alleen verder gaan met dingen ‘die bewezen werken’. Bang om een fout te maken.

Maar het feit dat je veel kunt meten wil niet zeggen dat die data geschikt is om de juiste beslissing te nemen. Want data kijkt alleen naar het verleden; het is de catch22 van de digitalisering. Het helpt, maar het beperkt ook.

Think different

Nogmaals, de mensen die we het meest bewonderd zijn vaak de mensen die tegen de stroom in gaan, die durven te dromen, die data naast zich neer durven te leggen en luisteren naar hun gevoel. Die het doen, die falen, die het opnieuw proberen, opnieuw falen, net zo lang tot ze slagen.

Gelukkig kan het ook anders. Ook in Nederland. 2 voorbeeldjes die ik afgelopen dagen komen. Via een blog van oud collega Christiaan van Mansfeld op LinkedIn kwam ik op het verhaal van Bob Stehmann van Ditzo/ASR in het FD.

Een paar mooie quotes:

…’Daar hou ik van. Als je een onderzoek laat doen, weet je doorgaans wel wat de uitkomst zal zijn. Als je dingen op intuïtie doet, niet.’

…‘Ik maak graag dergelijke moves, maar ik kan ze niet altijd uitleggen.’

Ditzo/ASR rijgt de marketingprijzen de laatste jaren aan elkaar. Toevallig?

Of de bewonderde en bewierookte Jildou van de Bijl. Hoofdredactrice van Linda Magazine in Adformatie

“In de tijd waarin analytics bijna heilig verklaard zijn blijft deze vakvrouw dicht bij zichzelf en vertrouwen op haar intuïtie. Ze heeft een hekel aan onderzoek; ze doet het gewoon en zeker als iedereen zegt dat iets niet werkt.”

Soms is het niet erg om iets nieuws te proberen op basis van een goed gevoel. Het ergste wat je kan overkomen is dat je er iets van leert.

T.B.C.