Ik ben niet zo’n auto man. Ik heb jaren in een Skoda gereden en dat vind ik nog steeds de beste auto die ik ooit gehad heb. En de laatste keer dat ik een blog schreef over een auto…nou ja…dat pakte niet zo goed uit. Ik dacht dat ik nooit meer over auto’s zou schrijven. Tot vandaag.
Op het moment zit ik namelijk vol in een autoproject en dat project startte een gedachtestroom die tot dit blog leidde. Via de zelfrijdende auto kom ik tot de conclusie dat we ons straks zelf als robots gaan gedragen…een futurologische, filosofische associatie in de stijl van McLuhan. Te gek (vind ik).
The future is (almost) now
De robotisering van de samenleving is in volle gang. In de tijd van Chriet Titulaer waren 
het nog sprookjes en toekomstmuziek, maar nu worden de eerste tests met echte robots gedaan in de zorg en rijden de eerste zelfrijdende auto’s op onze wegen.
Voor mijn autoproject las ik dit artikel over Auto’s en de Toekomst.
“It’s easy to predict a future where all of these trends coalesce: electrically-powered self-driving cars, summoned from our smartphones, take us where we need to go with plenty of time to finally beat Candy Crush.”
In hetzelfde artikel worden heel veel haken en ogen geplaatst bij dit toekomstbeeld, maar de kans dat het uiteindelijk zal gebeuren, en misschien sneller dan we denken, is levensgroot. Niet alleen gedreven door door de huidige autofabrikanten, maar ook –juist– door technologie giganten zoals Google, Apple en Uber.
Op dat moment zal een hele beroepsgroep van chauffeurs, taxi bestuurders etc vervangen worden door computergestuurde machines. Net als veel andere beroepen en beroepsgroepen die potentieel overbodig gemaakt worden door de robotisering; wanneer een robot het werk sneller en goedkoper kan doen – dan zal het gebeuren.
De vraag is alleen, wat gaan wij dan doen? Als robots ons werk overnemen, dan hebben we ineens heel veel vrije tijd. Maar omdat we geen werk hebben, hebben we ook geen geld.
Producenten kunnen dus wel goedkoop produceren, maar tegelijkertijd vernietigen ze het besteedbaar inkomen hun eigen doelgroep. Een interessant artikel daarover kun je hier lezen.
Ieder zijn eigen assistent
De vraag is dus….wat gaan we doen als we niets te doen hebben?
Sommige mensen zijn er heel goed in; geen keuzes maken. Maar in een digitale wereld moet je wel. Zonder het maken van een keuze doet je smartphone immers niets. De enige keuze die je niet hebt, is om niet te kiezen. Dan stopt het proces, toch?
Niet in de toekomst…
Elke dag rijd ik van huis naar werk. Voordat ik in mijn auto stap heeft Google Now mij al via mijn telefoon laten weten welke afspraken ik heb en wanneer ik moet wegrijden om op tijd te zijn bij mijn eerste (en volgende) afspraak gegeven de actuele verkeersinformatie. Google Now ‘kent’ mijn interesses, mijn agenda en herkent mijn gedrag. Op basis daarvan krijg ik van Google informatie gepusht. Iedereen met een Android besturingssysteem zou het voor de grap eens moeten proberen.
Google Now, zoals Apple’s SIRI of Microsoft’s Cortana zijn VPA’s; Virtual Private Assitants.
Nu zijn ze nog een beetje dommig, maar op basis van data analyse, kunstmatige intelligentie en deep learning worden die VPA’s steeds intelligenter en steeds ‘echter’. Het is niet voor niets dat (wederom) Google, Apple, maar ook Facebook, IBM en Microsoft zwaar, heel zwaar, investeren in Deep Learning en Artificial Intelligence.
En dat is hartstikke logisch. Want we zijn waarschijnlijk reeds voorbij het punt waar data beter ons toekomstig gedrag kan voorspellen dan de slimste marketeer of gedragswetenschapper (kunnen we die straks aan het lijstje overbodige beroepsgroepen toevoegen?) en daar zit een potentiële goudmijn voor de technologie giganten.
Een dag in de (nabije?) toekomst
Stel je voor:
Ik sta op en het heeft gesneeuwd (echt…dat kan in de toekomst). Daarom heeft de centrale verkeerscomputer besloten minder zelfrijdende auto’s tegelijkertijd – uiteraard automatisch – te laten invoegen op de belangrijkste hoofdweg.
Uiteraard weet mijn VPA dat al. Ze vertelt me niet alleen wanneer ik in de auto moet stappen om op tijd op mijn afspraak te zijn – maar in dit geval heeft mijn VPA zich met de VPA van mijn afspraak verbonden om samen een alternatieve locatie voor onze afspraak af te stemmen. Ze programmeert mijn auto en zijn (of haar ;-)) auto om automatisch naar die bestemming te rijden zodat we allebei keurig op tijd zijn.
Omdat mijn VPA weet dat ik in de ochtend nogal zwaar ontbeten heb – en wat mijn maximale calorie inname per dag is – bestelt mijn VPA geen Caramel Frappucchino (mijn keuze) maar een munt thee. We drinken onze drankjes en dat was het dan….
Het zou zomaar kunnen…
Het lijkt misschien wat vergezocht maar technisch is het dichterbij bij dan je zou denken.
Op dit moment zijn data en 1:1 marketing de toverwoorden in digital marketing. Door data en technologie zijn we steeds beter in staat om de juiste boodschap, op het juiste moment aan de juiste persoon te laten zien. We benaderen echter nog steeds ‘mensen’ met onze boodschap.
Maar wanneer de VPA’s het over nemen, dan ben ‘ik’ niet meer het marketingdoel, maar mijn VPA, immers mijn VPA kiest vóór mij. Dan moeten de verkopers van Caramel Frappucchino dus niet mij overtuigen…maar Google. Algoritmes die tegen Algoritmes praten…wow..
En dan hoef ik niet meer te kiezen…alleen maar mijn VPA volgen. Mezelf lekker laten inritsen in het leven zoals de zelfrijdende auto’s op de snelweg.
I am (no) Robot
T.B.C.
Ralf van Lieshout 
Geef een reactie