Ralf van Lieshout

Want wie ben ik om iets over werk en privé te schrijven? Ik weet het niet. Maar lees het door en misschien heb je er iets aan. Of misschien schrijf ik het alleen om mijn eigen geweten te sussen. Wie zal het zeggen? En de vraag is; doet het er toe?

Start-up lifestyle

De eerste 3,5 jaar van Blossom werkte ik 6 dagen per week. Ik werkte bijna elke avond (behalve op vrijdag en zaterdagavond – maar altijd op zondagavond). Ik bracht mijn kinderen met de auto naar school (300 meter verderop) zodat ik meteen kon doorrijden naar mijn werk en geen tijd zou verliezen. Op vakantie was ik elke dag even met werk bezig. Op het werk was ik weinig met thuis bezig.

Ik leefde een soort van start-up-lifestyle die heel veel mensen heel cool lijkt. Wil je een eigen bedrijf en wil je er iets van moeten maken? Dan kom je er niet alleen met slim werken. Je moet slim én hard werken. Competition never sleeps Ralf! De ‘grap’ was dat mijn referentiekader bestond uit heel veel dezelfde type mensen, in dezelfde fase van hun leven, met dezelfde dromen. In de echte wereld, maar ook op Twitter en Facebook. Het was overal; de blogs die ik las, de collega’s waar ik mee om ging, sommige vrienden en kennissen met wie wedstrijdjes verplassen deed. Ik was/ben zeker geen bovengemiddelde workaholic. Maar meer motivatie was niet nodig dus hop op die pedalen, er kan nog wel een tandje bij! Go Go Go!

Ik heb er geen spijt van. Ik was privé misschien (nou ja…zeker) niet op mijn best, maar ik heb wel heel veel geleerd en meegemaakt. En eerlijk is eerlijk; het heeft me ook wat gebracht. Die ervaring pakt niemand mij meer af.

De geschiedenis herhaalt zich (bijna)

De ironie wil echter dat Blossom zich nu in dezelfde situatie bevindt als 3 jaar geleden; een fikse groeispurt. Met alle groeipijnen van dien. History repeating; maar toch is het nu toch anders.

Oke, ik heb het nog steeds hartstikke druk op het werk. Drukker dan ooit. Ik ben zelden op tijd thuis voor het eten, ik werk nog steeds regelmatig ’s avonds door. Maar als ik iets heb geleerd dan is het dat (in elk geval voor mij) meer niet altijd beter is. Dus hoe druk ik het ook heb, ik dwing mezelf om te stoppen. Persoonlijk ben ik een duursporter – professioneel ben ik een sprinter.

En tussen die sprintjes door doe ik andere dingen. Dingen die ik eerder (bijna) niet deed. Dingen met het gezin, familie, vrienden of puur voor mezelf.

• Ik breng bijna elke ochtend mijn kinderen lopend naar school (300 meter heen, 300 meter terug) waarbij we zinnige en onzinnige gesprekken voeren.
• Ik kijk meer Netflix series dan ooit tevoren – altijd samen met mijn vrouw – en ondertussen gaat de serie per aflevering 10x op pauze om persoonlijke dingen te bespreken (en om wijn te halen).
• Ik lig vaak prikkelloos te lezen op de bank (Lees dit artikel van Stéphan Lam. Ik heb zelf direct een Kobo aangeschaft, ik pocket alle artikelen die ik wil lezen en kan dan heerlijk zonder schuldgevoel op de bank liggen en artikelen lezen die me helpen bij mijn werk.)
• En ik fiets zo veel en zo vaak als ik kan met mijn fietsclubje. Ondertussen praten we over van alles en nog wat. Van werk, tot voetbal, fietsen en natuurlijk….nou ja..)
• Ik schrijf zo nu en dan een blogje om de zaag scherp te houden.

Het gekke is. Nog steeds, vooral de laatste tijd, heb ik het gevoel alsof het werk me boven het hoofd groeit. Maar nooit heb ik het gevoel dat ik méér kan doen dan dat ik nu doe of voel ik me schuldig dat ik tussen de sprintjes rust neem.

Komend weekend ga ik met een aantal van mijn beste vrienden – jongens die ik letterlijk ken sinds de kleuterklas – naar Liverpool. Ik weet niet of dat nu de beste manier is om tot rust te komen tussen de sprintjes. Maar ik weet zeker dat het het meer dan waard is.

T.B.C.

.