Ralf van Lieshout

Leestijd: 6 minuten.

Een maandje terug ben ik gekozen tot Beste Spreker van Brabant. Public Speaking; het is iets anders dan presenteren en het is ook iets anders dan stand-up comedy (gelukkig maar). In essentie gaat het over het vasthouden van de aandacht van je publiek en de technieken die daarbij horen. Het onderwerp wat je bespreekt zou voor een goede spreker eigenlijk inwisselbaar kunnen zijn. Al helpt het wel als je affiniteit hebt met het onderwerp.

Ik ben overdonderd met felicitaties en dat maakt me natuurlijk hartstikke trots. Maar ik heb ook heel vaak de vraag gekregen waarom ik überhaupt mee heb gedaan terwijl ik niet de ambitie heb om als dagvoorzitter, trainer of spreker de kost te verdienen. Hooguit een zakcentje ;-).

Wel nu…ik heb er even over nagedacht om het op te schrijven omdat het nogal persoonlijk is, maar uiteindelijk besloten het toch te doen.

Dat ik heb meegedaan heeft verschillende redenen, maar de belangrijkste is waarschijnlijk dat ik een hele heldere missie voor mezelf heb. En die missie dwingt me soms dingen te doen die zéér oncomfortabel zijn. Zoals meedoen aan een wedstrijd public speaking. Het hebben van een persoonlijke missie heeft mij al heel veel gebracht, maar het is ook gewoon hard werken. Bloed, zweet en tranen soms. Hoe dat werkt? Nou zo…

Wat wil je zelf?

Een jaar of 3 geleden heb ik mijn persoonlijke missie opgeschreven. Ik kan het iedereen aanraden. Er zijn genoeg voorbeelden te vinden op internet. Het heeft mij geholpen om me minder te laten meeslepen in de plannen van ‘anderen’ en meer te focussen op wat ik zelf belangrijk vind.

Het voelt een beetje intiem maar ik deel mijn missie toch even.

Ik, Ralf van Lieshout, ontwikkel inzicht in communicatie, deel deze en pas het toe op merken en mensen. Ik haal mijn voldoening uit- en heb plezier in- het zelf slimmer worden en anderen slimmer maken. Als de helft daarvan lukt ben ik al tevreden. Dat is waardevol. Geestelijk en financieel. Ik leidt daardoor een plezierig en comfortabel leven waarin mijn gezin en directe omgeving niets te kort komt.

Onder die missie hangen een aantal leefregels die betrekking hebben op de manier waarop ik wil leven; mentaal, fysiek, financieel, sociaal etc etc. Ik zal er een paar te noemen die relevant zijn in deze context:

• Ik stel me open voor onbekende(n) en onbekende situaties.
• Als ik doe waar ik goed in ben en blij van wordt dan volgt de rest vanzelf.
• Ik zoek geen bevestiging meer, ik krijg wat ik verdien.
• Ik probeer mensen en merken opnieuw naar bestaande situaties en zichzelf te laten kijken.
• Ik zoek inspiratie en laat me makkelijk inspireren.

Het is echt niet zo dat ik hier elke dag naar kijk. Maar een paar keer per jaar pak ik het er weer eens bij en kijk ik of ik nog goed bezig ben.

Een van de eerste dingen die ik 3 jaar geleden na het opschrijven van mijn persoonlijke missie en leefregels heb gedaan is het beginnen van dit blog. Één jaar lang heb ik elke week een blog geschreven. Daarna even wat minder en afgelopen jaar elke maand een blogpost over strategie. 3 jaar lang heb ik inzichten verzameld, verwerkt en opgeschreven.

Op 12 oktober 2015 – halverwege mijn eerste blogchallenge – schreef ik er dit over:

En wat als het glas vol is?

Ik ben pas op de helft! Als ik hier over 26 weken klaar mee ben ga ik waarschijnlijk door. En dan is dit mijn volgende droom:

In juni van 2016 is mijn bloggerschallenge afgerond en heb ik voor een publiek een optreden gegeven over mijn visie op de toekomst van communicatie voor merken en mensen als The Identity Crisis Strategist. Een soort oudejaarsconference over mensen en merken. Dat lijkt me gaaf. En daarmee heb ik nog meer passie in mijn werk kunnen brengen.

Het klopte wel dat ik in de loop van 2016 een paar presentaties heb gegeven waar ik iets van mijn persoonlijke visie in kwijt kon maar pas in 2017 kreeg ik een podium waar ik écht kon uitpakken. Op Digital Wednesday mocht ik 20 minuten praten voor 150 mensen over content marketing.

De energie was er. De verhaallijn ook. Reacties waren over het algemeen positief. Al was er één collega die (terecht) aangaf dat hij vond dat ik mezelf te kort gedaan had; te veel, te snel en te weinig diepgang. Te veel entertainment, te weinig educatie en geen heldere take-out voor de luisteraar.

Dat zette me aan het denken: Als ik écht kennis wil overdragen en wil inspireren op een podium, dan moet ik ook mijn best moeten doen om mijn verhaal op de allerbeste manier over te brengen.

Sprekerspijn

En toen zag ik op een blauwe maandag in oktober van 2017 op LinkedIn een berichtje van Remco Claassen voorbij komen. Hij organiseerde een wedstrijd Public Speaking op zoek naar De Beste spreker van Brabant. Op dat moment had ik (voor mijn gevoel) geen keuze. Conform mijn missie moest ik me wel inschrijven hoewel ik het eng, spannend, en arrogant (‘hoe zo denk je een kans te maken?’) vond.

Dit was de kans om ergens te kunnen praten terwijl het niet ging over mijn ‘werk’ maar over dingen die ik persoonlijk ook belangrijk of interessant vind. En ik zou mezelf moeten dwingen om te leren om mijn verhaal écht goed over te brengen.

De pitchronde:

Een korte biografie en een linkje naar de presentatie op Digital Wednesday was voldoende om uitgenodigd te worden voor de eerste voorronde. 2 sessies van 20 sprekers die ieder 5 minuten hadden om hun het ‘echte verhaal’ te pitchen. Ik rekende vooraf nergens op, maar werd toch door de jury gekozen bij de 10 halve finalisten die in Theater de Hofnar 15 minuten hun verhaal mochten gaan vertellen.

De halve finale

En toen begon de ellende pas echt; sprekerspijn. Niet in de vorm waarin je je boodschap niet over de bühne krijgt, maar in de vorm van zenuwen, onzekerheid, schrijven, schrappen, schaven, oefenen, falen en opnieuw beginnen. Mijn perfectionisme gecombineerd met bewijsdrang en competitiedrang…dat was niet leuk…ook niet voor mijn omgeving. De laatste week was het aftellen naar ‘judgement day’. Het laatste weekend was mijn hoofd alleen maar daar mee bezig. Achter het gordijn van het theater ging ik stuk. Ik wilde het zo graag goed doen!

En het ging goed. Mijn verhaal over social media verslaving kwam goed over. Zowel de publieksprijs als het jury oordeel viel mijn kant op. Maar het eerste wat ik tegen mijn vrouw zei toen ik van het podium stapte was: “Shit, nou moet ik nog een keer…”

The rest is history

Richting de finale was het proces hetzelfde als in de voorronde en de halve finale. Met het verschil dat ik nog meer input mee had gekregen van de jury van wat er allemaal beter kon. Dus opnieuw beginnen met een verhaallijn, schrijven, schrappen, aanpassen, oefenen, onzekerheid, lichte paniek, focus, focus focus – even aan niets anders kunnen denken en niets anders kunnen doen. Het heeft me uren en uren gekost.

Maar die ‘sprekerspijn’ is dus geen belemmering; ‘the obstacle is the way’. Het is onderdeel van het resultaat.

Want daar stond ik dus, precies zoals ik 2 jaar geleden schreef: een optreden te geven over de verhouding tussen realiteit en perceptie en de kracht van twijfel in een polariserende media-maatschappij. Thema’s die ik eerder als ‘The Identity Crisis Strategist’ hier al eens had opgeschreven. Een soort oudejaarsconference over mensen en merken. :-).

En het ging goed. Met dank aan de steun van familie, vrienden, collega’s.